ప్రతి ఒక్కరి లోనూ కళా పిపాస అనేది ఉంటుంది. కానీ అది బయటకు రావడానికి పరిస్టితులు కూడా అనుకులించాలి. ఇది స్త్రీల విషయంలో మరీను . అందులోను గ్రామీణ స్త్రీల విషయంలో ఐతే చెప్పనే అక్కర లేదు. వాళ్లకు ఆడంబరాలు ప్రదర్శించడానికి అవకాశాలు వస్తాయి కానీ కళలు ప్రదర్సిచడానికి మాత్రం అవకాశాలు రావు . మా ఊరిలో ఎలాంటి కమ్యూనిటీ భవనాలు లేవు . “కూచిపూడి ” పేరు విన్న వాళ్ళు కూడా ఉండే వారు కాదు కాబట్టి పాపం ఆడ పిల్లలు అంతా వాళ్ళకున్న కళా తృష్ణ అంతా ముగ్గుల మీదే చూపించే వారు . సంక్రాంతి సీజన్లో వీధిల్లో నడవడానికి కూడా ఖాళీ దొరికేది కాదు. ఏమాత్రం ముగ్గుల మీద కాలు వేసినా గయ్యి మనే వారు. అప్పటికింకా "గోగులు పూచే ...గోగులు కాచే..పాట పాత బడ లేదు ....కానీ ఆ పాట పాతబడుతుందా అసలు .....తెలుగు ప్రజలమంతా ఎంతో అదృష్టం చేసుకున్నాం కాబట్టి అటువంటి పాటలు వినగలుగుతున్నాం నిజమైన తెలుగు జాతి మనగలిగినంత వరకు ఆ పాటలు అజరామరంగా ఉంటాయి.
మరి ముగ్గుల మీద కాలు వెయ్యకుండా భోగి మంటలకు పోగేట్టిన పుల్లలు, దుంగలు మోసుకేల్లేది యెట్లా? దానికి మాత్రం కాస్త అనుమతి దొరికేది.
నాకు సంవత్సరం సరిగా గుర్తు లేదు కానీ ఆ సంవత్సరం మాత్రం మొత్తం కుర్రకారు అంతా మా వీర్రాఘవులు (వీరూ) నాయకత్వంలో కొత్త బాడ్మింటన్ కోర్ట్ వేద్దామని నిర్ణయించుకున్నాం. ఒక బాచ్ అంతా తవ్వడం, ట్రాక్టర్ లో లోడింగ్ చేస్తే మరొక బాచ్ అన్లోడింగ్, కోర్ట్ లో సమంగా పరచడం చేసాయి. మట్టి తవ్వడానికి వెళ్లినప్పుడే దుంగలు పోగుచేశారు కాబట్టి బాడ్మింటన్ కోర్ట్ దగ్గరే భోగి మంట కూడా వేసారు. సరిగ్గా తెల్లారే సరికల్లా తెల్లటి లైన్స్ తో కొత్త మట్టి సిగారించుకొన్న బాడ్మింటన్ కోర్ట్ అందం , మా కుర్రాళ్ళ ఆనందం ఏ మాటల్లో వర్ణించాలో అర్ధం కావడం లేదు. కానీ నిద్ర లేమి వల్లఅందరి కళ్ళల్లో మంటలు. అయినా సరే మా వీరూఒక సర్వీసు ను కట్ కొట్టి కోర్ట్ వదిలాడు.
